జంధ్యప్పోగు

సజీవ సమాధిన్నేను!

బాల్యపుటంచుల్ని దాటని అమాయకత్వం నీడలో

విశాలమైన నా ఎడమ భుజం కొమ్మమీదికి

ఆచారపు కొండచిలువ ఎక్కినప్పుడే

నేను రెక్కలు తెగిన జటాయువు నయ్యాను

మట్టికీ మనిషికీ కాకుండా

నన్ను పనికిరాని పనిముట్టుగా మర్చిన

ఆ పగటి చీకటి ఇంకా జ్ఞాపకమై మెదుల్తూనే వుంది.


కాళ్ళకు పారాణి, బుగ్గన చుక్క, కళ్ళకు కాటుక పెట్టి

ఉపనయన మహోత్సవ పేరుతో నన్ను ముస్తాబు చేస్తుంటే

కొత్త పెళ్ళికొడుకులా ఎంత మురిసిపోయానూ..

చెవులు కుడుతున్నప్పుడు కలిగిన బాధంతా

బంగారు పోగుల్ని చూసుకుంటూ మర్చిపోయాను

బంధువుల అక్షితాశీస్సులమధ్య

నూలుపోగు మెడలో పడుతుంటే

పెద్దవాణ్నవుతున్నానని తెగ సంబరపడిపోయాను

రావి మండ భుజమ్మీదుంచుకొని

పై పంచెను చెరుగు పట్టి

"భవతీ భిక్షాందేహి" అని యాచించడం ఆచారమే అనుకున్నాను కానీ

నా భవిష్యత్తు ఖాళీ జోలౌతోందని ఊహించలేకపోయను

గాయత్రీ మత్రోపదేశం చేస్తున్నప్పుడు

"ద్విజులంత బుడ్డి చెంబులు పట్టి తిరిగేరయా" అన్న బ్రహంగారి తత్వం

నిత్య సత్యమై చెవులకు అడ్డం పడ్డట్టన్పించింది

"మీ అమ్మతో కల్సి ఒకే విస్తరిలో భోంచేసిరారా! భడవా" అని

దట్టీ బిగిస్తూ చెప్పిన పురోహితుడే

ఇకపై ఎవ్వరి ఎంగిలీ తినకూడదన్నప్పుడు

జీవితంలో అపురూపమైనదేదో కోల్పోతున్నట్లన్పించింది


నాగుల చవితికో, సుబ్రమణ్యషష్ఠికో

ఓపోసన వేసుకుంటాం భోజనానికి రండంటూ

చుట్టుపక్కల వాళ్ళంతా పిల్చుకెళ్ళి

భోజనంతోపాటు సదక్షిణ తాంబూలం చేతికిచ్చినప్పుడు

ఈ జంధ్యం నా పాలిటి కల్పవృక్షమనుకున్నాను

దారిద్య వైతరణిని దాటించే కామధేనువనుకున్నాను

రోజులు గడిచేకొద్దీ

పెరుగుతున్న ఈ జంధ్యం బరువెంతో తెల్సింది

ఉన్నత చదువులకీ, ఉద్యోగ సముపార్జనకీ వీల్లేకుండా

ఈ జంధ్యం లక్ష్మణరేఖై

నన్ను చేతగాని దద్దమ్మను చేసింది

కులాన్ని చెప్పుకోడానికి సిగ్గుపడటమేకాదు

ఎదుటివాడు జంధ్యాన్నెక్కడ చూస్తాడోని

చొక్కాలోపలికి దొంగవస్తువులా దాచేసుకోవాల్సొస్తోంది

నిజం చెప్పాలంటే

వీపు గోక్కోడానికి తప్ప

ఇంకెందుకూ పనికిరాని ఈ జంధ్యం

నన్ను సరికొత్త అస్పృశ్యుణ్ణి చేసింది

అగ్రహారాలు మేసిన ముత్తాతలకు

డొక్కలెండిన ముని మనుమలకు మధ్య

ఎంత వ్యత్యాసముందో మలుపు తిరిగిన చరిత్రే సాక్ష్యం.


నిజాన్ని నిర్భయంగా చెప్పడానికి

నాలుగ్గుండెలూ, నలభై పిడికిళ్ళూ అవసరం లేదు

గాయపడ్డ ఒక్క గుండె కేక చాలు...!


(సమాచారం దిన పత్రిక, 03.08.1997)