ఒకానొక సందర్భం

ఇద్దరం కలిసే వున్నాం

మౌనంగానో, మాటలుగానో

ఒకర్నొకరం పలకరించుకుంటూనే వున్నాం

హృదయాలే ఒక్కటవ్వట్లేదు

నా అభిరుచికి ఆమె దూరంగా వుండటమో

అమె ఆంతర్యానికి నేను దగ్గర కాలేకపోవడమో..



ఒక్కోరోజు

ఆమె మాటలు ముక్కలుగా విరిగిపోతుంటాయి

విడగొట్టడానికి వీల్లేని మాటలు నావి

అర్థం చేసుకునే ప్రయత్నంలో

ఆమె మాటలన్నీ మల్లెపూలలా ఏరుకుంటాను



ఆ మధ్య... కాలం వెంట పరిగెడుతూ

కొన్నాళ్ళు ఆమెకు ఎడబాటు కల్పించాను

తిరిగి వచ్చి చూస్తే

గుమ్మమ్ముందు ఎదురుచూపుల కొత్త సందర్భం

ఆమె పెదాలపై చిరునవ్వు పండుతోంది

ఆమె మాటలు స్పష్టంగా, అర్థవంతంగా

హృదయోల్లాస వ్యాఖానమంత సరళంగా -

ఇక మల్లెపూలు ఏరాల్సిన అవసరంలేదు



నిజమే... ఎవరన్నారో గానీ

దూరమై, మళ్ళీ దగ్గరయ్యాక

పొందే అనురాగమే అసలైన ప్రేమ


(26.12.2000, వేకువఝాము)