29, జూన్ 2009, సోమవారం

కర్ణుడి చిరునామా!

మిరెప్పుడైనా

చీకటి పాటలు విన్నారా?

అశ్రుకణాల్ని చూశారా

లేత దుఃఖాన్ని పలకరించారా?

మీరు

పలరాతి సౌధాల్లో

జీవితాన్ని ఉయ్యాలలూపుకుంటూ

సుఖాల ముసుగుల్లోంచి దుఃఖాల్ని ప్రదర్శించేవాళ్ళు కదా !

దయచేసి వీళ్ళ బాల్యాన్ని గాయపరచకండి !

వీళ్ళసలే

చీకటి రాల్చిన మొక్కలెరుగని పువ్వులు

అక్టోబరు రెండోరోజో

ఆగష్టు పదిహేనోనాడో

నలగని ఖద్దరు టోపీలు

పేపర్లలో ఫొటోలకోసం పంచే బన్నుముక్కలే

ఈ ఆకలి కడుపులకి

ఒకింత ఊరటనిచ్చే పరమాన్నాలౌతాయి !

మత్తుతెలియని రాత్రుల్లో

విశృంఖల కౌగిళ్ళ మధ్య నలిగిన మల్లెపూలూ

వీళ్ళ చిరునామాలు చెప్పలేవు

ఊహ పెరిగేకొద్దీ

భవిష్యత్తును చంపే ఆలోచనల మధ్య

వీళ్ళ బ్రతుక్కి దారేదీ?

రైల్వేప్లాట్‌ఫారాల్లోనూ, బస్టాండుల్లోనూ

పలక ఫోటోలై వేలాడాల్సిందేనా?

చరిత్ర తిప్పితే

ఇలాంటి వెలుగు పూలకు

సంఘం పొత్తిళ్ళలో బహిస్కరణలెన్నో

చేతికున్న వేళ్ళేం చెబుతాయి!

స్వగతాల నేపధ్యంలో

అమావాస్య కరిగించిన స్వప్న పత్రాలివి

కనుబొమ్మలమధ్య ఉదయించే

ఈ సందిగ్ధ సంధ్యలకు సమాధానమేదీ...?

మళ్ళీ...

ఎక్కడో కేర్ మంటున్న శిశువు తొలి ఏడుపు...

ఈ కర్ణుడెవ్వడో...?

Read more...

25, జూన్ 2009, గురువారం

అగ్నిస్తంభం

అప్పుడు మంటకి అర్థం వేరు

***

యంత్రాలూ వ్యూహాలు అపహాస్యానికి గురై

మనిషి మేధస్సు అపనత పతాకమైంది

అగ్నిని దహించే బ్లో-అవుట్ ముందు

సూర్యుడు ఓడిపోయిన సైనికుడై

మబ్బుల పరదాల వెనుక ముఖాన్ని దాచుకున్నాడు

పొగ మంటల మధ్య

పచ్చదనం కోల్పోయిన కొబ్బరి చెట్లు

ఆకాశాని కంటించిన అస్థిపంజరాల్లా ఉన్నాయి

గూడు కాలిన పక్షులు

గమ్యాన్ని వెదుక్కుంటూ మౌనంగా వలస పోతున్నాయి

మంటలు ప్రతి ఫలించే పంటకాల్వ

కళింగ యుద్ధానంతర రక్తపుటేరులా ఉంది

నిజానికి ఈ బ్లో-అవుట్

భూమ్యాకాశాలను కలిపే అగ్ని స్తంభంలా వుంది.



***



మంట్ మనిషికెప్పూడూ శత్రువే !



***



ఈ దేశంలో మంటల్లేని దెప్పుడు..?

కులాలు మంటలై -

మతాలు మంటలై -

ఆకలి కడుపులు మంటలై -

శతాబ్దాల తరబడి దహిస్తూనే ఉన్నాయి



మంటలు

మా పుట్టుకకీ చావుకీ మధ్య

బతుకు తాడును పేనుతున్నాయి

మమ్మల్ని జంతువుల్ని చేసి

రింగ్ మాస్టర్లయి ఆడిస్తున్నాయి

మంటలు మాకేం కొత్తకాదు

కాకపోతే

ఇప్పుడు బాధంతా

ఊరు ఖాళీ చేసిన పత్రి నిర్వాసితుడి గుండే

ఒక మండుతున్న బ్లో-అవుట్ అయిందనే..!


(జనవరి 20, పాశర్లపూడి బ్లో-అవుట్ దృశ్యం చూశాక)

Read more...

22, జూన్ 2009, సోమవారం

వీధి అనాధ కాదు

వీధి యిరుకవుతోంది!

ముక్కలుగా తెగుతూ ఉనికిని కోల్పోతున్న వీధి

ప్రతిక్షణం నన్ను కలవరపెడుతోంది



రెప్పవిప్పగానే మర్చిపోవడానికి వీధి కల కాదు కదా!

ఇది మనసును అల్లుకున్న జ్ఞాపకం తీగ



ఈ వీధి

వేనవేల ఉద్యమాలను భుజాల కెత్తుకొని

నినాదాల ప్రతిధ్వనులతో ఊరేగించింది

తిరుగుబాటు పాటల మధ్య ఎత్తిన పిడికిలై

అధికార దురహంకారానికి చెమటలు పట్టించింది



రాత్రి నిద్రకు దూరమైన నాటక రంగస్థలమై

పోరాట పద్యాల్ని గొంతెత్తి పాడింది

మనుషుల మధో, మనసుల మధో అగాధం ఏర్పడ్డప్పుడు

పల్లెకూ పట్నానికి వీడని దోస్తీ కుదిర్చింది



ఈ వీధి చిన్నప్పటి నా పెద్దబాల శిక్ష

ఎన్నెన్నో అనుభవాల పాఠాలు నేర్పించి

నా కోసం గారడై, కనికట్టై, పిచ్చుకుంట్లకథై

చక్కభజనై, తోలుబొమ్మలాటై, అదై, ఇదై, ఏదేదో ఐ

గుండెపట్టని సంతోషాన్ని పంచిపెట్టేది

కొత్త పుస్తకాలను కొనలేని నా పేదరికాన్ని గుర్తించి

పాత పుస్తకాలను సగం ధరకే పేర్చి పెట్టేది



కునుకు పట్టని రాత్రుల్లో

ఈ వీధి చిటికినవేలు పట్టుకొని

ఊరి చివరిదాకా వెళ్ళి వచ్చేవాడ్ని

రోడ్డు పొడవునా

దుఃఖమే కలవరింతై నిద్రిస్తున్న బిచ్చగాళ్ళనీ,

అవయవాల్ని స్వప్నిస్తున్న అవిటితనాన్ని చూపించి

బాధగా కంటతడి పెట్టుకునేది

పైకి కరకుగా కనిపించినా కరిగిపోయే జాలిగుండె దీనిది


అందుకే - ఈ వీధిని నేను ప్రేమిస్తాను

ఈ వీధికి నేను నమస్కరిస్తాను



వీధీ ఓనా వీధీ! నిన్నెలా మర్చిపోగలను

నీ భుజల చదును మీద బొంగరాలు తిప్పుకున్నవాడ్ని

నీ వీపు చదును మీద ఇసుక గూళ్ళు కట్టుకున్న వాడ్ని

నీ ఒదీలో బోర్లపడి బతకడం నేర్చుకున్న వాడ్ని



నువ్వు ఇరుకు సందువైనా, గుంటలు పడ్డ స్ఫోటకపు ముఖానివైనా

ఏసు ప్రభువుచే శపించబడ్డ అంజూరపు చెట్టువైనా సరే

నిన్నెన్నటికి అనాంధను కానివ్వను

నిన్ను కొత్త చరిత్రకు ముఖచిత్రాన్ని చేస్తాను

మళ్ళీ నువ్వు చైతన్యం నింపుకొని విప్లవాల భూమికవౌతావు!


సుప్రభాతం (వీక్లీ)
29.04.2000

Read more...

18, జూన్ 2009, గురువారం

శిధిలాల మధ్య ఓ పిడికిలి

జీవితమన్నాక

బాధల్ని మోయడం మామూలే కానీ

బాధలే జీవితంగా మారితే

బహుశా.. రంపపు కోతే నయమేమో!


ఎన్నేళ్ళుగా

ఈ శరీరాన్ని వ్యధలతో మోసుకొస్తున్నానో

నుదిటిమీద ముడుతలు పడ్డ అనుభవానికి తెలుసు

చదువుకున్న వేదశాస్త్రం

కాలు విరిగిన వృషభంలా కొరగానిదై

గాడి తప్పిన బతుకుబండిని మళ్ళించలేక పోయింది

కంఠశోషను మిగిల్చిన పురాణ పఠనాలు

నా గర్భదారిద్ర్యానికి

శప విమోచనం చూపలేని దొంగ మునులయ్యాయి

కాలాన్ని హరించిన సంధ్యావందానాలు

చీకటి బతుకులో వెలుగును ఫోకస్ చేయలేని

సెల్సు మాడిన టార్చిలైట్లయ్యాయి


పట్టేడన్నం పెట్టలేని వూరు

నా ముఖానికి రిక్త హస్తం చూపితే

పంచాంగాన్ని చంకలో ముడుచుకొని

కష్టకాలపు కాందిశీకుణ్ణయ్యాను

ఇప్పుడు - కులం పేరుతో ప్రతి వూరూ

కాలే కడుపు మీద కత్తులు విసురుతుంటే

బతుకును ఖాళీ చేయడం అనివార్యమౌతోంది


ఆకలి నటించే పొట్టనిండిన గొంతులు

రాయితీల రసగుల్లలు మింగుతూ

బహుముఖాలుగా శిధిలమైన బ్రాహ్మణ్యాన్ని

ఇంక అగ్రకులంగానే ఆక్షేపిస్తుంటే

ఎలా ఒప్పుకోవాలి చెప్పు?

Read more...

15, జూన్ 2009, సోమవారం

ముసుగు నీడ

రక్తమో, రాగమో

నిశ్శబ్దం అంచుపై ప్రవహిస్తూ

కాలాన్ని భయపెడుతోంది

రాజకీయమో, అరాచకీయమో

దారి తప్పని నిజాయితీని

చీకటి గదిలో ఉరి తీస్తోంది

భయమో, భక్తో

మటలనెక్కుపెట్టే పెదాలపై కూర్చొని

మౌనాన్ని వడుకుతోంది

వెలిగే దీపం చుట్టూ

ముసుగు నీడలు గుమిగూడి

చావు డప్పుమోగిస్తున్నాయి



మనిషి మృగమైన చోట

మతాబులు కాలవు

శవాలు తప్ప!


(ఆంధ్రజ్యోతి వార పత్రిక, దీపావళి సంచిక, 28.10.1996)

Read more...

11, జూన్ 2009, గురువారం

చిగురు కల

గాయపడ్డా ముఖంతో

గొడుగులా విచ్చుకోవడం బతుకయ్యాక

స్వప్నం కూడా రుధిర చారికవుతుంది

ఎవరూ స్వప్నాలకి తలుపు తీయక్కర్లేదు

పొరలు పొరలుగా జారుతూ

స్వప్నంలోంచి మరో స్వప్నంలోకి...



స్వప్నం జ్ఞాపకం కాదు

జ్ఞాపకాలు స్వప్నాలూ కావు

రాతి పొత్తిళ్ళలో గాయపడి

ఊపిరిలేని స్థితివైపు తిరోగమించిన

అసంపూర్తి చిత్రాలే స్వప్నాలు


బతుకు వొక చిగురుకల

ముగింపు మొదళ్ళలోంచి

మనిషి మళ్ళీ స్వప్నంగా మొలకెత్తుతాడు

(01.03.2001, సాయంసంధ్యా సమయం)

Read more...

8, జూన్ 2009, సోమవారం

ఇదం బ్రాహ్మ్యం

గాయం నాదైనప్పుడు

దాని బాధ కూడా నాదే కదా!

గడిచి పోతున్న రోజులు గుండుసూదులై

నిర్దాక్షిన్యాన్ని కళ్ళలో పొదుస్తుంటే

గుండెపట్టని శోకం

ఎన్నిసార్లు చెరువులై చెక్కిళ్ళ మీదకు జారిందో

తడి ఆరని కన్రెప్పల కొనలకు తెలుసు



మనుగడ చెదిరిన కులవృత్తి నీడలో

బతుకు చిరిగిన బ్రాహ్మణ్యం నాది

శతాబ్దాల శిధిలాల మధ్య

జీవితాన్ని ఆశలుగా విత్తుకొని

విషాదాన్ని ఫలితంగా మోస్తున్న దినచర్య నాది

అగ్రకులం వాణ్ణన్నదీ, కడుపు నిండిన వాణ్ణన్నదీ

ఆ మనుపు నాదీ ఆకలి అగ్నికీలల్లో దహించుకుపోతూ

మృత్యు కోరలకి చిక్కిన ఖాళీ కడుపే...



మెతుకులను స్వప్నించే నా బతుకు ముందు

ఎన్ని ఉదయాలు కన్నీటి చుక్కలై యింకి పోయాయో?

కడుపు నింపని శ్రాద్దాలు పెట్టుకుంటూ

మంత్రాన్ని నమ్ముకున్న వారసత్వం నాది

స్టేషన్లో రైలాగ్గానే

"అపర కర్మలు చేయిస్తారా బాబుగారూ" అంటూ

ప్రయాణికుల్ని చుట్టుకొని

ఎన్ని అవహేళనల్ని బాధతో భరించానో

నా జీవితాన్ని కాటేసిన తెల్లతాచుకు తెలుసు

చిరిగిన పంచె, మాసిన తువ్వాలు

ఉతుక్కోడానికి మారు పంచెలేని

కులాగ్ర పేదరికం నాది.



శరీరాన్ని ధనస్సులా వంచి

తూరుపు కాగడా ముందు చేసిన సూర్యనమస్కారాలూ,

కన్నీటి దోసిళ్ళతో ఇచ్చిన అర్ఘ్య ప్రదానాలు

నా అమావాస్య ముఖంపై

వెలుగును ప్రసరించే చంద్రోదయాలు కాలేకపోయాయి

ఈ మోడ్పు బతుకుపై

కరుణ చినుకును వర్షించేందుకు

ఏ వేద మంత్రమూ మబ్బుతునక కాలేకపోయింది

గడిచిపోతున్న రోజులు గుండుసూదులై

నిర్దాక్షిణ్యాన్ని కళ్ళలో పొడుస్తుంటే

గుండె పట్టని శోకం

ఎన్నిసార్లు చెరువులై చెక్కిళ్ళ మీదకు జారిందో

తడి ఆరని కన్రెప్పల కొసలకు తెలుసు

గాయం నాదైనప్పుడు

దాని బాధ కూడా నాదే

చచ్చాక ఎవరికీ బతుకు లేదేమో కాని

బతికుండీ చచ్చిన వాణ్ని నేను మాత్రమే!


(స్వల్ప మార్పులతో ఆంధ్రభూమి దినపత్రిక, 06.03.1995)

Read more...

4, జూన్ 2009, గురువారం

నిశ్శబ్దాలు వెదజల్లబడ్డ చోట

అనుకుంటాం కానీ

మనిషిని ప్రేమించడమే కష్టమైన పని


సమాధులపై విశ్రమించే మనకు

జలపాతంలా పరిగెత్తటం తెలీదు

కాలాన్ని నిముషాలుగా తెంపుకుంటూ

గాయాల మీద జాలి దుప్పటి కప్పేందుకు వెనుకాడుతాం.

రెటీనాపై ప్రతిఫలించిన వాస్తవం

స్వప్న ఫలితంలా సందేహాస్పదమై

మెదడును వురితాడులా మెలితిప్పుతుంది

కరచాలనం చేసిన చేతులు

పలచబారుతున్న విలువల పరదాల వెనుక

హఠాత్తుగా కత్తిదూయటం కొత్తమలుపవుతుంది

పసితనం పచ్చనోటై చేతులు మారాక

బాల్యమంటే శోకగ్రస్థ శాపదశని కాక

తెలుగు వాచకంలో దాచుకున్న

నెమలి పింఛమని ఎలా చెప్పగలం?

మౌనాన్ని పరుచుకున్న వీధి గుండెలో

మృత్యుపాతర దాగుందని ఎలా ఊహించగలం?

ఈ ఘడియలో

ఏ అడుగులు నడకను తెంపుకోనున్నాయో..

నెత్తుటి తీగలమీద రెక్కలు తెంచుకున్న చిలుకలు

మరణాన్ని ప్రేమిస్తూ, మనిషిని ద్వేషిస్తున్నాయి.



ఇన్ని అధివాస్తవిక రూపాల మధ్య

ఒక్క దేహాన్నైనా మనిషిగా నిలబెట్టాలి

ఈ చర్య చివరిదశ చేరేలోపు

నిశ్శబ్దాలు వెదజల్లబడ్డ చోట

ఏ శరీరమూ

మారణాయుధంగా మొలకెత్తకుంటే చాలు


(07.06.2001)

Read more...

1, జూన్ 2009, సోమవారం

అంచులేని దృశ్యం

మనమిక్కడ కూర్చునే ఉంటాం!

కూర్చునే తీరికలేక వాళ్ళు ప్రవహిస్తూ ఉంటారు

మనకు ఘనీభవించడం తప్ప

ప్రవహించడం నిజంగానే ఇష్టముండదు

మెతుకు మెతుక్కి రక్తం వొలుకుతున్న వాస్తవం

సందేహాస్పదమైనప్పుడు

కరుగుతున్న జీవితాలు కల్పిత కథల్లా ఉంటాయి!

బలుపెక్కిన పొగరు అధికారమై

బలహీనుడి నెత్తికి బరువులెత్తుతుంది

అబద్ధం శాసనమై మోసగించినందుకు

వాళ్ళు ఆరుబయట జైల్లో డొక్కలెండిన పశువుల్లా...



ఇక్కడ

ఆనవాలు తెలీనంతగా ఊటలు ఇంకిపోయాయి

అంతా కారు చీకటి, అన్నీ వెన్నెలలేని రాత్రులే

బతుకు పండని మబ్బులు ఎన్ని కురిస్తేనేం?

గాయాలు సలుపుతూనే ఉన్నాయి

ఆదమరచి నిద్రించిందెప్పుడూ..

గువ్వలు గుంపులై

దుఃఖాన్ని వెంటబెట్టుకుని ఎగిరిపోతూనే ఉన్నాయి

ఏ దారి ఎటుపోతుందో ఎవరికి తెల్సు...



***

మనమిక్కడ టీవిగా నిల్చునే వుంటాం!

రక్తం స్వేదమౌతున్న వాస్తవం మనకు కలలానే ఉంటుంది!

నిజాన్ని గుర్తించినా ఒప్పుకోడానికి సిద్ధపడం

అబద్ధంలో జీవించడమే ఇష్టం కనుక...


***

నది ఎండిపోయాక

వంతెన మీంచి నడవాల్సిన అవసరమేముందనీ

వయ్యారాల్ని వొలకబోసేది గాలిపటాలేకాని

కాలాన్ని వడబోసిన పండుటాకు నిశ్శబ్దాన్నే కదా కౌగలించుకునేది

ఒడ్లొరుసుకుని ప్రవహించే పరవళ్ళ మధ్య

ఉనికి కోల్పోయే గడ్డి పోచలను పరామర్శిచేదెవరు?

ఈ కళ్ళన్నీ తుఫానుల్నే మోస్తున్నాయి

కన్నీటిలో ఈదే మనుషుల్ని

అన్నీ పలకరిస్తున్నయి, మనుషులు తప్ప


(ఆంధ్రప్రభ సచిత్ర వారపత్రిక, 05.03.1997)

Read more...

  © Blogger templates The Professional Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP