మాంసపుష్పం

శరీరమంతా దుఃఖాన్ని కప్పుకుని
కళ్ళకు విషాద తెరల్ని కట్టుకుని
వీధి మలుపు చీకట్లో గాజుల అలికిడివై
ఓర చూపులు రాసిపోస్తున్నావు
ఎవరు తల్లీ నువ్వు..?
అమాయకమైన నీ లేత చూపులముందు
పెళ్ళి కనికట్టుచేసి
రవిక ముడివిప్పిందెవరు?
చిల్లర నాణెమై
మెరక వీధిలో విసిరేయబడ్డ జీవితం
ఏ కసాయి తండ్రి వ్యసనానికి పెట్టుబడి?

వేడెక్కిన విటుల కోర్కెల కింద
వెలుగును పోగొట్టుకున్న చీకటి పువ్వా
ఏ గాలిపటపు తెగిన దారానివి నువ్వు..?
ఎండాకాలపు గాలి దుమారానికి
కొట్టొచ్చిన పండుటాకా
ఏ చెట్టు కోల్పోయిన లేత చిగురుటాకువు నువ్వు?

నీ కళ్ళకింద గూడుకట్టిన అమావాస్య
గాయాల చిరునామాల్ని పేజీలు పేజీలుగా విస్తరిస్తూనే వుంది
అకలి కడుపును చూపించడానికి బదులు
పైటతీసి
ఇంకిపోయిన నీ ఎద చూపినప్పుడే
నా గుండెల్లో అగ్ని పర్వతం బద్దలైంది
ఎందరి సుఖాల కౌగిలి కోసమో
రోగాల వాకిలిగా మారి
నీ మాసాన్ని
గంటల లెక్కన తూచి తూచి అమ్ముతున్నావు
అసలెవరుతల్లీ నవ్వు..?

ఏ భర్త జూదానికి కాయబడ్డ పందానివి
ఏ అప్పు తీర్చడానికి అమ్ముడుపోయిన చంద్రమతివి
ఏ దొంగ కోడికూతకు
మోసపోయిన గౌతమ సతివి..!

అందాల్ని వెక్కిరిస్తూ
గతాన్ని కళ్ళముందుంచే ఈ కాలిన మచ్చలు
నువ్వు సహనంతో భరించిన
ఏ రాక్షస రతికి చిహ్నాలు తల్లీ...!
చచ్చుబడుతున్న అవయవాల అసక్తతను
కన్నీటి స్పర్శతో సముదాయించుకుంటూ
ముసలి వాసనేస్తున్న శరీరాన్ని
శిల్కువస్త్రాల షోకేసుల్లో బంధించి
ఎన్నాళ్ళని ఇలా
చార్లీ స్ప్రేల ఎవ్వనాన్ని పరిమళిస్తావు?

ఆకలి తీర్చుకోడానికి
ఏ పాత విటుడికోసం
ఇక్కడ కళ్ళల్లో వొత్తులు వేసుకుని చూస్తున్నావు
అసలెవరమ్మా నువ్వు?
ఈ వీధి మలుపు చీకట్లో వృద్ధాప్యపు శిలవై
నిరంతర దుఃఖాన్ని ప్రవహిస్తున్నావు...!